شعر امان از این روزگار

امان از این روزگار

بیا تا قدر یکدیگر بدانیم بیا تا مهربانی پیشه سازیم چه آمد بر سر اقوام و خویشان چرا فامیلها از هم جدایند چرا خواهر ز خواهر میگریزد چرا دختر ز مادر ننگ دارد چرا مهر و محبت کیمیا شد نبینم خنده ای بر روی لبها نه کس را لحظه ای آسوده بینی نه پولدار را ز پولش لذتی هست نه آسایش نه آرامش نه راحت نبینی یک نفر را که کسل نیست همه درگیر نوعی اضطرابند به ظاهر خانه هامان کاخ شاه است در و دیوارها کاشی و سنگ تمام خیر و برکتها بر افتاد چرا اینگونه شد ، از من دگر از بذل و بخششها اثر شده نایاب صفا و مهربانی عموجان خاله جان دیگر نگوییم یکی حج میرود سالی دو سه بار یکی با سود پولهای نزولی یکی از کربلا و شام گوید یکی نازد به ماشین و به مالش یک انگار از بینی فیل است تمام کارها گشته ریایی بزگترها ندارند احترامی کسی را با کسی کاری نباشد فقط دنبال نفع و کار خویشند نه در فکر حلا ل و نه حرامند برای پول ، درآرند چشم هم را زبس حرص و طمع در سینه دارند شرف را مثل کالا میفروشند هنوز بابا نمرده ، سر دماغ چنین مردم دگر خیری نبینند خلاصه دوستان ، دانید چه کاریم؟ بیا تا راه دیگر پیش گیریم بیا تا قدر یکدیگر بدانیم بیا تا دست یکدیگر بگیریم که تا ناگه زیکدیگر نمانیم
به مشتی زرق و برق خود را نبازیم
که گردید جمعشان اینطورپریشان
چرا دوستان ، رفیقان بی وفایند
برادر با برادر میستیزد
پدر با بچه هایش جنگ دارد
همه دوستی رفاقتها ریا شد
نه روز آرامشی داریم نه شبها
به صد کار جمله را آلوده بینی
نه نادار را به جایی عزتی هست
همه مشتاق یک آن استراحت
پر است دلها و جای درد دل نیست
چو نفرین گشته دائم در عذابند
درونش یک جهان اندوه و آه است
است ولی هر خانه یک میدان جنگ است
طبیعت با شما مردم در افتاد
کنیدگوش    شده مهر و محبتها فراموش
نیست    ز انصاف و مروتها خبر نیست
تعارفها همه سرد و زبانی
برای مرگ هم در آرزوییم
کنارش خواهرش نادار و ناچار
رود مکه به امید قبولی
برای فخر با اقوام گوید
یکی باد تکبر در دماغش
زبس خودخواه و مغرور و بخیل است
نجابت شد عوض با بی حیایی
به محتاجان نداریم اهتمامی
اگر باری بود یاری نباشد
به فکر گرمی بازار خویشند
همه دارند ، ولی نعمت زوالند
به هر گندی نمایند پر شکم را
مدام با هم چو دشمن کینه دارند
برادرها برادر را بدوشند
است سر میراث ، دعوا داغ داغ است
اگر قارون شوند باز هم همینند
همگی بر خر شیطان سواریم!
سراغ از اصل و ذات خویش گیریم
غرور و کینه را از خود برانیم
ضمانت نیست تا فردا نمیریم!...